...آغازی دیگر

... در آغاز هیچ نبود، کلمه بود و آن کلمه خدا بود

...آغازی دیگر

... در آغاز هیچ نبود، کلمه بود و آن کلمه خدا بود

« چلیپای سوخته »

« چلیپای سوخته »



من از ناباوری مصلوب تردیدم


به دار قالی عمرم


که از روز ازل برپاست


نهادم من گره‌های زیادی را


و می‌بافم پیاپی هستی خود را


به تار و پودی از الوان گوناگون



ولیکن هرچه می‌بافم


از این طرح منقش‌گشته در پیشم


به جز نقش سیاهی


گاه روشن‌تر از آن


طرحی نمی‌یابم



به دنبال کلافی تیره‌تر هرچند می‌گردم


به غیر از تار و پود تیرۀ تردید‌ها


رنگی نمایان‌تر نمی‌یابم



من از ناباوری مغلوب تردیدم


نمی‌دانم، نمی‌دانم


که این داری که بر پا شد


که این نقشی که از اعماق بودن‌ها


به سطح کهنۀ قالی نمایان شد


همان حکمی است کان را سایۀ تقدیر می‌خوانند


و یا شاید


همین فرسوده انگشتان بی روحی است


کان را بر گره‌های پاپی


تیره‌تر از پیش و پیشاپیش آن


منقوش می‌دارد



نمی‌دانم، نمی‌دانم


من از ناباوری در اوج تقدیرم


سراسر مست تردیدم


سراسر مست تردیدم


1383/11/20

« بر شانه‌های خاک »

« تقدیم به دنیای غریب اشک‌های مادرم »


« بر شانه‌های خاک »



این‌سان گرفته‌وار


بر شانه‌های خستۀ این خاک مرده‌وار


آسوده‌تر ببار



این‌جا به غیر خاک


_ این تکیه‌گاه آه _


حتی صلیب شانۀ یک مرد روزگار


تنها به یک دقیقۀ بی نام و بی نشان


هرگز نشد نثار



این‌سان گرفته‌وار


اینک، در این زمان


در عصر خفتگان


با این طنین هق‌هقت


این‌گونه بی پناه


آسوده‌تر ببار



بر شانه‌های خستۀ این خاک مرده‌وار


چون آسمان پاک


از جان و دل ببار


از جان و دل ببار



1383/03/05


« همهمه »

« همهمه »



همه در همهمۀ بودن خویش


من همه غرق تماشای سکوت



پشت این پنجره‌هایی که به تنهایی من زل زده‌اند


چه مه‌آلوده شبی است


که روایت‌گر یک حکایتی است:


«قصۀ ریزش اسک


در سکوتی ازلی


پس یک خاطرۀ تلخ و تهی »



لیکن این آدمیان گرم سرور


همه در همهمه و مست غرور


بی که حتی یک دم


غربت این اشک‌ها را


شانه‌ای باشند


آرام و صبور...



پس این فکر فریندۀ پوچ


چه دگر؟


هیچ که هیچ...



همه در همهمۀ بودن خویش


من و ویرانی یک بغض غریب


در سکوتی پس از این...



1382/10/11

« پرنده، پرواز، آواز »

« پرنده، پرواز، آواز »



گفتم:


پرندگان را


پرواز و پر گشودن


در آسمان سرودن


یعنی حیات و بودن



گفتی:


درنگ باید


شاید شکسته‌بالی


در آسمان پرواز


مشکل توان پریدن



گفتم:


شکسته‌بالان


پروازآشنایان


در سایه‌سار خورشید


باید ز غم رهیدن



گفتی:


فرشته‌خویی


چتر نگاه خود را


باید که پر گشاید


تا آن شکسته‌بالان


در سایۀ امیدش


بغض صدای خود را


بتوان ز دل زدودن



گفتم:


شکسته‌بالان


در جست‌وجوی خورشید


از بغض این مصیبت


_ هرچند دیر یا زود _


اما توان رهیدن



گفتی:


اگر که آنان


تسلیم سایه‌ها‌یند


پس در حصار عادت


شاید به باد دادند


آداب پر گشودن



گفتم:


خموش بادا


کان مرغکان بیدل


شاید که گاه‌گاهی


در سایه‌سار خورشید


آرام جای گیرند


اما


سلوک پرواز


یا انعکاس آواز


نتوان ز دل زدودن



1382/07/23

« انتظار »


(تقدیم به منجی بشریت)


«انتظار»



چه دلگرفته هوایی


نشسته بر دل ما


همیشه منتظریم و


کسی نمی‌آید



کسی نمی‌آید که در دوراهی تردیدهای بی‌پایان


شراب روشن آفتاب مشرق را...


چه می‌گویم!


که حتّی کورسویی از چراغی کهنه را


بر ما روا دارد



کسی نمی‌آید که در تقاطع بیراهه‌های خاموشی


سموم یأس‌برانگیز نیستی‌ها را


ز پیش برگیرد



«کسان» هیاکل پرمدّعای تاریخند


و جمله هستی ما را


که _ ضربِ در هیچ _ است،


به وقت نشأتِ بودن


به حرص بلعیدند



چه دلگرفته هوایی...


چه آرزوی محالی...


هنوز منتظریم و


کسی نمی‌آید...



1382/8/17

«چه انتظار عظیمی نشسته در دل ما

همیشه منتظریم و کسی نمی اید»

(حمید مصدق)

« حیرت »

« حیرت »




بغضی به وسعت « هیچ »


حصار تنفسی دیگر...


بن‌بست یک « سکوت »


ابهام پر ابهتی دیگر...


اینک همای اشک


در خلسه‌ای خموش


تسلیم یک حقیقت دیگر....


1382/08/02

« نجواگر سکوت »

« نجواگر سکوت »



نجواگر سکوت


در دقایقی مجهول


خروشان و جوشان


ولیکن خموش



نه دل را توانی به گفتارها


نه دیگر تحمل به دشنام‌ها



سراسر سکوت است و تاریکی و انزجار


سراسر خروش است و خاموشی و انکسار


ز ناباوران جهان


ناجوان‌مردمان



نه دیگر به دل تاب تنها شدن


نه دیگر تحمل به رسوا شدن


سراسر خروش و سراسر سکوت


زبان‌بسته بهتر


از این پس خموش...


1382/04/03

« میعاد »

«میعاد»



در چهارسوی کهنه و دیرینۀ زمان


آنگه که باد


میعاد جاودانۀ ما را گواه بود


گفتم که باد فاصله‌ای در میان ماست



گفتی: کمی درنگ


کاین باد ناشناس که هوهوکنان میان ماست


پیوند یک جهان


آغاز ماجراست



گفتم: اگر که باد


این باد ناشناس که هوهوکنان میان ماست


آغاز ماجرا است


پس عهد ما دو تن


چون باد بر هواست...



1382/7/22

« نفسی تا... »

« نفسی تا... »



نفسی برآمد از دل


که سوار حرف باد است


چمدان عمر ما را


بسان یک مسافر


که ز اولین تنفس


به راه سرنوشت است


به نشان سرگذشتش


به دست باد داده‌است



نفسی برآمد از دل


که کنون دگر نباشد


سفری دراز کرده‌است


که انتهایش اکنون


به پناه مرگ باز است



نفسی برآمد از دل


سوار مرگ برخاست


غبار زندگی را به صفای مرگ آراست...



1381/08/23

« امید »

« امید »



در تار و پور تیرۀ شبهای بی‌چراغ


تو را فانوس در چشم است


مرا چشمان تیره منتظر در راه




در لحظه لحظه‌های سیاه و مهیب عمر


گو، گر تو را امید سپیدی به دل مانده‌است


پس این چه فریاد است


کز کنج آشیانۀ تاریک سینه‌ات


تا سقف صادقانه‌ترین آرزوی خود


پرواز داده‌ای!؟




گو، در دل سیاهی شبهای انتظار


گر بر دلت امّید بازگشت مسافر نیست


پس این چه فانوسی است


کز کنج مه‌گرفتۀ چشمان انتظار


تا دوردست‌ترین نقطۀ حضور


پرواز داده‌ای!؟




در تار و پور تیرۀ شبهای بی‌چراغ


تو را فانوس در چشم است


مرا چشمان تیره منتظر در راه...



1381/03/17

« نغمه‌پرداز سکوت »

« نغمه‌پرداز سکوت »



در دیاری که سکوت شهر شب


با طلوع چلچراغ دیدگان پر نور بود


نغمه‌پرداز دل بی‌تاب من


واژه‌های مبهم عشق تو بود


کز درون روشنای آینه


بازتابش بر دلم افتاده بود


لیک اکنون که سکوت شهر شب


تک چراغی را به دل حسرت بَرَد


پرده‌های عشق را هم این سکوت


ناجوانمردانه درهم بشکند


باز در قلب کدامین آینه


نغمه پردازد دل بیمار من؟!



1381/05/14

« مسافر ویرانه‌های زندگی »

« رعد و برق »



صدای آسمان است این


که امشب باز بیدار است


کلاف عقده‌های روزگاران را


پریشان‌وار گریان است:


« که بس بیهوده می‌پاید شب و روزش پیاپی‌وار »


نمی‌داند که قلب این جهان مرده هم از جنس فریاد است


که هم‌چون او


پریشان‌وار گریان است...


1381/08/09


« سکۀ زندگی »

« سکۀ زندگی »



زندگی را سکه‌ای خواندند


از این روی


که گهی زین سوی می‌چرخد


گهی زآن سوی



بدین سو گر بچرخد


خنجر اندوه


به قلب صاحبانش می‌زند هر روز


برای قفل دل‌ها که تو در توست


ره‌آوردش:


« همه رنجیرها بر دوش »



بدان سو گر بچرخد


رنگ هر شادی


زند بر قلب‌هاشان مهر آزادی




ولیکن هر دو روی سکه یک بازی است


گهی زین سوی می‌چرخد که می‌بازی


گهی زان سوی می‌چرخد که آزادی



1380/01/30

« ایستادگی »

« ایستادگی »



مرا


این تک درخت شاخه‌بشکسته


بدون برگ و بی‌ریشه


در این وادی


در این بیگانه‌آبادی


رها کردند


صدا از دل برآوردم


که ای یاران


جوان‌مردان!


« نیازم ریشه در خاک است


همان یک قطرۀ آب است »


ولیکن در صدایم موج خواهش ریشه‌کن می‌شد


صدا در دل فنا می‌شد


در اعماق سکوتی تیره‌تر از قلب نامردان


_ همان یاران _


رها بودم


خزان‌ها آمد و بگذشت و من با زحمتی بسیار


تمام ریشۀ خشکیدۀ خود را به زیر خاک‌ها بردم


دوباره جان گرفتم


ریشه دادم من


و اینک


تک درخت سبز آن باغم



1380/8/29

« اتحاد »

« اتحاد »


در برکۀ تنهایی


هر یک به رهی رفتیم


عمری به سر آمد لیک


تنها به رهی ماندیم


از غربت و تنهایی


بیزار و پریشانیم


تا دست به هم دادیم


تا عشق به هم بستیم


مانند بهارانیم


وز برکۀ تنهایی


مشتاق به دریاییم


1380/04/25



« ققنوس »

« ققنوس »


صدای صاف کوهستان به گوشم باز می‌آید


که گوید:


بایدم رفتن


پریدن


از درون غار تنهایی رهیدن


ولی من باز هم با این‌همه فریاد کوهستان


در این غار


به پای خویش می‌بینم


طناب کهنۀ آن روزگاران را


ولی من حال در دل آروز دارم


که بینم در نگاهت باز رمز و راز بودن را


ولی من باز هم باید به پا خیزم


بسازم مشعل آتش


پس آن‌گه بر دلم ریزم


بسوزانم وجودم را


وجود خستۀ دیروز راهم را


پس آن‌گه از دل خاکستر این خاک


بسان بچۀ ققنوس


که از خاکستر مادر به پا خیزد


به پا خیزم....


1380/02/10

« گل یا... »

« گل یا... »



دو مشتش رو به رویم بود


و چشمانم نگاه خیره‌اش را جست‌وجو می‌کرد


که تصمیم نهایی


 _ پاسخی در لایۀ ابهام _


 با من بود



گره بر مشت‌ها از پیش محکم‌تر...


و چین ابروان درهمش از پیش درهم‌تر...


و من در کندوکاوی سخت،


از او هم،


مصمم‌تر...




به فکر روزهای رفته افتادم


و سی سالی که از عمرم.......


هدر می‌رفت


یا........


می‌رفت





درون آینه.....


این مشت‌ها....


این دیدگان منتظر.....


تردید در پاسخ.....





طنین انعکاسم در شکست بی‌صدای شیشه‌ای در لایۀ غلتان جیوه


وااااااااااااااااااااااااای


از آوای انسان‌گونۀ تندیس خاک‌آلود من


گویا رساتر بود



چو می‌خواند و صدا می‌کرد پی در پی


که:



گل یا پوچ؟!



 گل؟؟


یا


پوچ؟؟؟



1392/01/26

« گاهی سکوت سایۀ فریادهای ماست »


( استاد عزیزم « نوید جان » سپاسگزارم از اینکه در تک تک لحظات سرودن همراهم بودین )




« تقدیم به تو که هر لحظه با منی »





« گاهی سکوت سایۀ فریادهای ماست »




دیگر برای بی‌کسی‌ام کس نمی‌شوی


از خاطرم برو که مقدّس نمی‌شوی



مرز میان ماندن و رفتن اشاره‌ای است



یک لحظه مکث، پاسخ هر استخاره‌ای است



تقدیر من که لنگر تردید پس کشید



دریای اعتماد تو را بی‌خطر ندید



گفتم تو را و عشق تو را در قفس کنم



یا شاخ و برگ خاطره ها را هرس کنم



این مزرعه برای تو یک شوره‌زار بود



احساس من مترسک در انتظار بود



وقتی که هست‌های تو از جنس سایه شد



بود و نبود من همه جنس گلایه شد



تنها جنازه‌ای ز پلنگت به جای ماند



افسون ماه باز دلی را به خون نشاند



حتّی خدا که روز ازل صاف و ساده بود



قول مرا به کرکس و کفتار داده بود



چون لاشه روی سطح تباهی شناورم



باید که حمد و سوره بخوانم به باورم:



« مردی در این زمانه که نامردپرور است



افسانه‌ای زبان به زبان، نامکرّر است »



دل‌خسته از زمینم و دردم نگفتنی است



بغضم درون آینه طرحی شکستنی است



دلگیرم از هبوط که میراث آدم است



امّید بسته‌ام به محمّد که خاتم است



موسی عصای معجزه‌اش را کجا گذاشت؟!

 

شاید درون مدفن انسان به جا گذاشت!



مصلوب بر تقابل اجبار و اختیار



نزدیک می‌شوم به رهایی از این دیار

.
.
.
.
.
.


گاهی سکوت سایۀ فریادهای ماست



سر تا به پا سکوتم و ... این کل ماجراست


1392/01/15