« خروشی خموش »

« خروشی خموش »

قلب ناآرام دریا در تلاطم‌های بی‌فرجام و طغیانگر

ساحل حلم و صلابت در سکوتی سرد و بنیان‌کَن

می‌خروشد دائماً دریا

با جزر و مدهای پیاپی، هر نفَس، هر بار

می‌دَرَد آرامش دیرین ساحل را

گاه ساحل نیز می‌غرّد درون خویش

از زیر و بم‌های زمان، دل‌ریش

امّا طنین هق‌هقش، افسوس

در سینه‌اش می‌خشکد و خاموش می‌گردد

بحر اندر برزخی سرگشته، ناآرام

ساحل اندر دوزخی سوزان، ولی آرام

تا فرود آیند این اموج جان‌فرسای ناآرام

تا شود _ هرچند ناچیز و حقیر _

آرامشی مهمان این دریای بی‌سامان

بحر اندر احتضاری کهنه می‌سوزد

ساحل امّا دیدگان بر راه

با این تنش‌ها، های‌وهو ها، بی‌قراری‌ها

خاموش می‌سازد

قلب ناآرام دریا در تلاطم‌های بی‌فرجام و طغیانگر

ساحل حلم و صلابت در سکوتی سرد و بنیان‌کَن

1386/05/04